Woont in: Ministersbuurt-West

Sinds: 2015

EEN MAALTIJD OM NIET TE VERGETEN
Dat is het eten dat mijn vrouw altijd klaarmaakte. Zij kon altijd goed koken en alles smaakte erg lekker. Helaas leeft ze niet meer. Iets wat ik nooit zal vergeten, is dat mijn zusje samen met mijn moeder in de oorlog naar het noorden van Nederland is gelopen om eten te vinden. We hadden geen voedsel of voedselbonnen meer en daarom zijn ze op pad gegaan. Uiteindelijk zijn ze in Parrega in Friesland terechtgekomen en hebben ze daar gelukkig te eten gekregen.

EEN BORD MET EEN BIJZONDER VERHAAL
Nadat mijn vrouw is overleden, ben ik in de Lindenhof komen wonen. Onze inboedel is uiteindelijk verdeeld en ik heb nu ‘praktische’ spullen. Serviesgoed van melamine in plaats van porselein bijvoorbeeld. Ik heb last van mijn hart en evenwicht is lastig. Daarom ben ik wel blij met mijn stootvaste spulletjes. Hoe noemen jullie dat tegenwoordig, is dat niet ‘hufterproof’?

FAVORIETE MANIER VAN ETEN
Ik werkte vroeger bij de Flesschenfabriek, hier in Delft.  Dat was een fabriek voor verpakkingsglas, zoals voor melk, pap en kleine flesjes. Aan deze tijd heb ik warme herinneringen. Achteraf gezien heb ik heel veel werk kunnen verrichten op verschillende niveaus. Was zelfs chef-verantwoordelijke van een afdeling geworden! Lunchen deden de jongens en ik altijd samen, in de kantine.  Het was een fijne tijd.

ZOU GRAAG EENS ETEN MET
Mijn vader. Hij is jong overleden toen hij 56 was. Hij was schilder en we hadden het thuis niet breed. Etentjes zoals ik dat wel eens had met mijn vrouw, heeft hij nooit gekend. Ik zou het daarom leuk vinden om met mijn familie van toen eens uitgebreider te dineren want, dat hebben we samen nooit kunnen doen.